"Biblioteka Chirurga Onkologa Tom 7 Nowe terapie w czerniakach" autorstwa Piotra Rutkowskiego, Arkadiusza Jeziorskiego
W ostatnich 5 latach nastąpił przełom w leczeniu czerniaków w stadium uogólnienia. Wiąże się to zarówno z rozwojem leczenia ukierunkowanego molekularnie, jak i immunoterapii. Nowe metody leczenia wprowadzone do codziennej praktyki klinicznej sprawiły, że obecnie sposób postępowania w przypadku rozpoznania nieresekcyjnego przerzutowego czerniaka skóry ma niewiele wspólnego z praktyką kliniczną sprzed kilku lat, a mediana przeżyć całkowitych przekracza 2 lata.
W ostatnich 5 latach w Europie zarejestrowano wemurafenib,dabrafenib, trametynib, kobimetynib, ipilimumab, niwolumab i pembrolizumab oraz talimogene laherparepvec (T-VEC). W Polsce w ramach programów lekowych dostępnych jest obecnie pięć nowych terapii — wemurafenibem, dabrafenibem, ipilimumabem, pembrolizumabem i niwolumabem. Niestety, ich wskazania refundacyjne nadal odbiegają od tych obowiązujących w krajach Europy Zachodniej i Stanach Zjednoczonych.
Obecnie podstawę leczenia systemowego stanowi immunoterapia i leczenie skojarzone lekami ukierunkowanymi molekularnie.
Co więcej, najnowsze dane dają nadzieję również na postęp w leczeniu uzupełniającym chorych o dużym ryzyku nawrotu choroby.
"Biblioteka Chirurga Onkologa Tom 7 Nowe terapie w czerniakach" autorstwa Piotra Rutkowskiego, Arkadiusza Jeziorskiego
1. Postępy w leczeniu systemowym czerniaków skóry.
1.1. Wstęp.
1.2. Leczenie ukierunkowane molekularnie.
1.3. Immunoterapia.
1.4. Pembrolizumab.
1.5. Niwolumab.
1.6. Talimogene laherparepvec.
1.7. Podsumowanie.
2. Ipilimumab.
2.1. Wstęp.
2.2. Właściwości farmakologiczne ipilimumabu
i badania przedkliniczne.
2.3. Ipilimumab w leczeniu zaawansowanych czerniaków skóry.
2.4. Ipilimumab w leczeniu chorych na przerzutowego czerniaka gałki ocznej.
2.5. Ipilimumab w leczeniu chorych na zaawansowanego czerniaka błony śluzowej.
2.6. Wyniki leczenia ipilimumabem innych nowotworów.
Komentarz.
3. Niwolumab.
3.1. Wstęp.
3.2. Podstawy immunoterapii czerniaków.
3.3. Mechanizm działania i właściwości farmakologiczne niwolumabu.
3.4. Niwolumab w leczeniu zaawansowanych czerniaków skóry.
3.5. Podsumowanie informacji na temat wskazań do stosowania
i dawkowania niwolumabu.
Komentarz.
4. Pembrolizumab.
4.1. Wstęp.
4.2. Podstawy immunoterapii czerniaków.
4.3. Pembrolizumab — krótka charakterystyka.
4.4. Pembrolizumab w leczeniu zaawansowanych czerniaków skóry.
4.5. Pembrolizumab w innych wskazaniach onkologicznych.
4.6. Podsumowanie informacji na temat wskazań do stosowania
i dawkowania pembrolizumabu.
Komentarz.
5. Dabrafenib i trametynib.
5.1. Wstęp.
5.2. Rola szlaku RAS/RAF/MAPK w patogenezie czerniaka.
5.3. Właściwości farmakologiczne dabrafenibu i trametynibu.
Wyniki badań przedklinicznych.
5.4. Podsumowanie informacji na temat wskazań i sposobów dawkowania
dabrafenibu i trametynibu.
6. Wemurafenib.
6.1. Wstęp.
6.2. Rola szlaku RAS/RAF/MAPK w patogenezie czerniaka.
6.3. Właściwości farmakologiczne wemurafenibu
i badania przedkliniczne.
6.4. Wemurafenib w leczeniu chorych na zaawansowanego czerniaka.
6.5. Działania niepożądane wemurafenibu.
6.6. Wemurafenib w leczeniu chorych na czerniaka z przerzutami
w obrębie ośrodkowego układu nerwowego.
6.7. Wemurafenib po progresji.
6.8. Oporność na wemurafenib.
6.9. Wemurafenib w skojarzeniu z innymi lekami.
6.10. Wemurafenib w innych nowotworach.
Komentarz.
7. Kobimetynib.
7.1. Wstęp.
7.2. Właściwości farmakologiczne kobimetynibu.
7.3. Stan prawny leku.
7.4. Skuteczność i bezpieczeństwo zastosowania kobimetynibu
w leczeniu czerniaka.
7.5. Podsumowanie informacji na temat wskazań do stosowania
i dawkowania kobimetynibu.
Komentarz.
8. Talimogen laherparepwek (T-VEC) — nowa terapia czerniaków skóry
zmodyfikowanym genetycznie wirusem onkolitycznym.
8.1. Wstęp.
8.2. Dane farmakologiczne.
8.3. Skuteczność terapii w badaniach klinicznych.
8.4. Działania niepożądane.
8.5. Status prawny i dawkowanie.
8.6. Podsumowanie.
