To tylko seks? Naga prawda o naszych pragnieniach
Myśleliście, że o seksie wiecie już wszystko…
Grzegorz to dzieciak w skórze dorosłego mężczyzny, Michał uprawia seks z prostytutkami, ale uważa, że nie zdradza żony. Paweł z masturbacji zrobił łatwo dostępny sposób na szybki relaks. Marzena nigdy nie nauczyła się odczuwać podniecenia, za to świetnie nauczyła się je udawać. Radek bardziej niż żonę kocha jej stopy. Paulina w seksie chce być kimś innym.
„To tylko seks? Naga prawda o naszych pragnieniach” to kilkanaście historii z życia wziętych, rozebranych na czynniki pierwsze przez kobiety – seksuolog Annę Golan i dziennikarkę Justynę Majewską. Jest o stawianiu w łóżku granic i o tym, dlaczego czasem lepiej burzyć mury. O tym, gdzie w sypialni kończy się normalność i o tym, czy w ogóle istnieje tam jakaś normalność. O tym, że dzieci zgaszą ogień między rodzicami tylko, jeśli oni na to pozwolą i o tym, że w powiedzeniu o maślanych oczach jest więcej prawdy, niż sądzisz. Czytając tę książkę, zdziwisz się wiele razy. Najbardziej samym, samą sobą. Nie nauczysz się z niej nowych technik i pozycji, ale zrozumiesz, dlaczego czasem warto włączyć kanał dla dorosłych.
"Wielu Czytelnikom książka umożliwi poznanie specyficznych aspektów seksualności, na przykład świata fantazji i marzeń erotycznych, fetyszyzmu, pogranicza parafilii itd. Bardzo interesująco został opisany przebieg tańca godowego u obu płci. Wyśmienita lektura. Na jeszcze jeden walor tej książki zwracam uwagę: dystansowanie się wobec skrajności, jakimi są stereotypy płci, seksizm, tradycyjny model patriarchalny i walczący z mężczyznami typ feminizmu. Tu wybrano metodę złotego środka. (…)"
Prof. Zbigniew Lew-Starowicz, seksuolog (cała recenzja w książce)
„Ta książka jest bardzo potrzebna. To skarbnica wiedzy o obu płciach – tej popartej doświadczeniem i tej z naukowych badań. Takiej, co obala stereotypy i takiej, która tłumaczy różnice. A wszystko po to, byśmy świadomiej podchodzili do relacji, związków, seksu. By unikać rozczarowań, by –wydające się na początku drobnymi, a nawet uroczymi – różnice charakterów nie stały się po jakimś czasie motywem dla policji…”
Beata Tadla, dziennikarka
