Przez wszystkie te lata byłem niezmiennie przekonany o konieczności poszerzania naszej wiedzy o psychice i włączania do niej tego, co nieznane, aby nasza dyscyplina nie stała się więzieniem dla samej siebie. Dla mnie psychoanaliza jest jak stale rosnące drzewo z mocnym pniem i głębokimi korzeniami, które je zasilają. To, co przekazał nam Freud i jego następcy, stanowi głęboko osadzone w ziemi korzenie, natomiast gałęzie drzewa sięgają ku tajemniczym i mało poznanym aspektom ludzkiego umysłu.
W pierwszej części książki omówiłem zagadnienia związane z korzeniami tego drzewa, natomiast w części drugiej skupiłem się na dalszym rozwoju, badaniu umysłów, których tradycyjna metoda analityczna wciąż nie potrafi w pełni wyjaśnić. Po licznych i istotnych naukowych kontrowersjach, które w poprzednim stuleciu przyczyniły się do rozwoju analizy, zwłaszcza po dyskusjach między Anną Freud a Melanie Klein, a także po wkładzie wniesionym przez grupę angielską (Segal, Rosenfeld, Meltzer i Bion), wydaje mi się, że postęp psychoanalizy spowolnił, zarówno w dziedzinie teoretycznej, jak i klinicznej. W przeszłości skuteczność terapeutyczna analizy była kwestionowana poprzez ciągłe porównania i badania kliniczne, teraz jednak wydaje się, że ta potrzeba osłabła, jakby społeczność analityczna uznała wartość terapeutyczną analizy za coś oczywistego i niewymagającego dalszych rozważań.
Zespół Klinefeltera to jedna z najczęściej występujących anomalii chromosomowych,...
czytaj więcej
