• KOSZYK 0 (0 zł)
    Brak produktów w koszyku.
medicon.plCzytelnia ChorobyChoroby metaboliczne › Choroba Wilsona - co to jest, przyczyny, objawy

Choroba Wilsona - co to jest, przyczyny, objawy

Data publikacji: 2024-07-31
Autor: Redakcja medicon.pl

Choroba Wilsona to schorzenie, które może początkowo pozostawać niemal niewidoczne, ale z czasem wpływa na różne aspekty życia osoby dotkniętej tym problemem. Jej objawy mogą być niezwykle zróżnicowane, od zaburzeń neurologicznych po problemy z wątrobą, co sprawia, że jej rozpoznanie często bywa wyzwaniem. Zrozumienie przyczyn tej choroby oraz sposobów, w jaki może manifestować się w organizmie, jest kluczowe dla skutecznego leczenia i poprawy jakości życia pacjentów.

Choroba Wilsona - definicja

Choroba Wilsona jest rzadką, ale poważną chorobą, której wczesne wykrycie i leczenie są kluczowe dla zapobiegania poważnym powikłaniom.

Choroba Wilsona to dziedziczna choroba metaboliczna, która prowadzi do nadmiernego gromadzenia miedzi w organizmie.

Definicja choroby Wilsona

Jest to spowodowane mutacją genów odpowiedzialnych za transport miedzi, co prowadzi do jej toksycznego nagromadzenia w różnych narządach, głównie w wątrobie i mózgu. W wyniku tego procesu mogą wystąpić poważne zaburzenia funkcji wątroby oraz objawy neurologiczne i psychiatryczne.

Przyczyny choroby Wilsona

Choroba Wilsona jest wynikiem mutacji genetycznych, które wpływają na metabolizm miedzi w organizmie. Dokładniej, jest to dziedziczna choroba autosomalna recesywna, co oznacza, że aby zachorować, osoba musi odziedziczyć dwie zmutowane kopie genu - jedną od każdego rodzica. Najistotniejsze powody występowania dolegliwości obejmują więc:

  • Mutacje genetyczne - choroba Wilsona jest spowodowana mutacjami w genie ATP7B, który jest odpowiedzialny za kodowanie białka zaangażowanego w transport miedzi w organizmie. Białko to pomaga w usuwaniu nadmiaru miedzi z wątroby i jej wydalaniu przez żółć. Mutacje w tym genie prowadzą do dysfunkcji tego mechanizmu, co skutkuje akumulacją miedzi.
  • Dziedziczenie autosomalne recesywne - aby zachorować na Chorobę Wilsona, osoba musi odziedziczyć dwie zmutowane kopie genu ATP7B (jedną od każdego rodzica). Ludzie, którzy mają tylko jedną mutację w genie, są nosicielami i sami nie chorują, ale mogą przekazać zmutowany gen swoim dzieciom.
  • Zaburzenie transportu miedzi - gen ATP7B koduje białko, które umożliwia prawidłowy transport i wydalanie miedzi. W wyniku mutacji, białko to nie funkcjonuje prawidłowo, co prowadzi do gromadzenia miedzi w wątrobie i innych tkankach, takich jak mózg, nerki czy rogówka oka.

W efekcie tych mutacji, miedź, która jest niezbędna w niewielkich ilościach dla wielu procesów biologicznych, zaczyna działać toksycznie, prowadząc do uszkodzenia komórek i pojawienia się objawów charakterystycznych dla choroby Wilsona.

Objawy choroba Wilsona

Objawy choroby Wilsona są zróżnicowane i mogą występować w różnych kombinacjach, w zależności od stopnia nagromadzenia miedzi i zajętych narządów. Najczęściej objawy można podzielić na trzy główne grupy: neurologiczne, psychiatryczne i wątrobowe.

  • Objawy neurologiczne:
    • Drżenie i problemy z ruchami - pacjenci mogą doświadczać drżenia rąk, sztywności mięśni, trudności w koordynacji ruchowej i problemów z utrzymaniem równowagi. Objawy te są podobne do tych występujących w chorobie Parkinsona.
    • Problemy z mową - zaburzenia mowy, takie jak dysartria (trudności w artykulacji) oraz zmiany w tonie głosu.
    • Dysfunkcja motoryczna - w zaawansowanych przypadkach mogą wystąpić problemy z kontrolą ruchów ciała, które mogą wpływać na zdolność do wykonywania codziennych czynności.
  • Objawy psychiatryczne:
    • Zmiany nastroju i zachowania - pacjenci mogą przejawiać zmienność nastroju, drażliwość, depresję oraz inne zaburzenia emocjonalne. Często występują problemy z koncentracją i pamięcią.
    • Zaburzenia osobowości - w niektórych przypadkach mogą występować zmiany w osobowości, takie jak impulsywność, agresywność czy trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji interpersonalnych.
  • Objawy wątrobowe:
    • Żółtaczka - w wyniku uszkodzenia wątroby może wystąpić zażółcenie skóry i białkówek oczu, znane jako żółtaczka.
    • Powiększenie wątroby i śledziony - wątroba może stać się powiększona i bolesna, a także może dojść do powiększenia śledziony. Konsekwencją tych dolegliwości w dalszym etapie może być ostre zapalenie wątroby, niewydolność wątroby lub marskość wątroby.
    • Bóle brzucha i objawy związane z wątrobą - może pojawić się ból w prawym górnym kwadrancie brzucha, nudności, wymioty i inne problemy żołądkowo-jelitowe.
  • Objawy okulistyczne - Pierścień Kaysera-Fleischera - w niektórych przypadkach można zaobserwować zielonkawo-brązowy pierścień wokół rogówki oka, który jest wynikiem odkładania się i stężenia miedzi.

Warto zaznaczyć, że objawy choroby Wilsona mogą rozwijać się stopniowo i różnić się znacznie w zależności od indywidualnego przypadku.

Diagnostyka związana z chorobą Wilsona

Rozpoznanie choroby Wilsona jest wieloetapowym procesem, który wymaga połączenia różnych metod badawczych i klinicznych. Ze względu na różnorodność objawów, które mogą naśladować inne schorzenia, kluczowe jest dokładne i wszechstronne podejście do diagnozy. Podstawowe kroki w diagnostyce choroby Wilsona obejmują:

  • Wywiad medyczny i badanie fizykalne:
    • Historia rodzinna - lekarz zbiera informacje o historii zdrowotnej pacjenta oraz jego rodziny, zwracając szczególną uwagę na objawy neurologiczne, psychiatryczne i wątrobowe, a także na przypadki chorób w rodzinie.
    • Objawy kliniczne - dokładne badanie objawów, takich jak drżenie, zaburzenia ruchowe, zmiany w zachowaniu, bóle brzucha i żółtaczka.
  • Badania laboratoryjne:
    • Stężenie miedzi w surowicy - obniżony poziom ceruloplazminy, białka odpowiedzialnego za transport miedzi w organizmie, może sugerować chorobę Wilsona. Jednak poziom miedzi w surowicy może być również normalny, dlatego nie jest to jedyny wskaźnik.
    • Miedź w moczu - wzrost wydalania miedzi z moczem jest charakterystyczny dla choroby Wilsona. Analiza 24-godzinnej próbki moczu może pomóc w ocenie nadmiaru miedzi w organizmie.
    • Badania wątrobowe - testy funkcji wątroby, takie jak poziomy aminotransferaz (ALT, AST), mogą wskazywać na uszkodzenie wątroby, ale nie są specyficzne dla choroby Wilsona.
  • Badania obrazowe:
    • USG wątroby - używane do oceny powiększenia wątroby oraz jej struktury. Może również wykazać zmiany związane z nagromadzeniem miedzi.
    • Tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny - pomocne w ocenie zmian w mózgu, takich jak zwyrodnienia w jądrach podstawnych, które mogą być wynikiem toksycznego działania miedzi. Obrazowanie MRI jest bardziej precyzyjne w identyfikowaniu takich zmian.
  • Testy genetyczne - analiza genetyczna - testy w kierunku mutacji w genie ATP7B mogą potwierdzić obecność dziedzicznych mutacji odpowiedzialnych za chorobę Wilsona. Testy te mogą być użyteczne w przypadku rodzin z historią choroby lub gdy inne metody diagnostyczne nie są jednoznaczne.
  • Biopsja wątroby - analiza histopatologiczna - biopsja wątroby może być przeprowadzona w celu oceny nagromadzenia miedzi w tkankach wątrobowych. Badanie histopatologiczne może ujawnić charakterystyczne zmiany związane z chorobą Wilsona.
  • Badania okulistyczne - ocena pierścienia Kaysera-Fleischera - specjalistyczne badania okulistyczne mogą ujawnić obecność charakterystycznego zielonkawo-brązowego pierścienia wokół rogówki, który jest typowy dla choroby Wilsona.

Kompleksowa diagnostyka jest kluczowa dla prawidłowego rozpoznania i wdrożenia odpowiedniego leczenia. Wczesne wykrycie choroby Wilsona może znacznie poprawić rokowanie i jakość życia pacjentów.

Leczenie choroby Wilsona

Leczenie choroby Wilsona koncentruje się na kontrolowaniu poziomu miedzi w organizmie, łagodzeniu objawów oraz zapobieganiu powikłaniom. Terapia obejmuje zarówno leczenie farmakologiczne, jak i inne strategie, które pomagają w zarządzaniu chorobą:

  • Leczenie farmakologiczne - chelaty miedzi i preparaty zawierające cynk:
    • D-penicylamina - jest najczęściej stosowanym chelatem miedzi, który wiąże nadmiar miedzi i ułatwia jej wydalanie z organizmu. Dawkowanie jest dostosowywane indywidualnie, a leczenie wymaga monitorowania funkcji wątroby i poziomu miedzi w moczu.
    • Trietylocynamina (TECA) - alternatywny lek, który może być stosowany u pacjentów, u których D-penicylamina wywołuje działania niepożądane lub nie jest skuteczna.
    • Cynk - stosowany w leczeniu jako środek zmniejszający wchłanianie miedzi w jelitach, co pomaga zmniejszyć jej ilość w organizmie. Preparaty cynkowe są często stosowane w terapii utrzymującej oraz w przypadkach, gdy pacjent nie toleruje D-penicylaminy.
  • Dieta - ograniczenie spożycia miedzi - pacjentom zaleca się unikanie produktów bogatych w miedź, takich jak orzechy, nasiona, wątroba, owoce morza i niektóre zboża. Właściwa dieta jest wspomagającym elementem terapii farmakologicznej.
  • Leczenie objawowe:
    • Leczenie objawów neurologicznych - w przypadku wystąpienia objawów neurologicznych, takich jak drżenie czy zaburzenia ruchowe, mogą być stosowane leki przeciwdrgawkowe lub leki stosowane w leczeniu choroby Parkinsona.
    • Wsparcie psychiatryczne - leczenie objawów psychiatrycznych, takich jak depresja czy zaburzenia nastroju, może obejmować terapię farmakologiczną oraz psychoterapię.
  • Monitorowanie i kontrola:
    • Regularne badania kontrolne - pacjenci muszą regularnie odwiedzać lekarza w celu monitorowania poziomu miedzi w surowicy i moczu, funkcji wątroby oraz ewentualnych działań niepożądanych związanych z leczeniem.
    • Badania obrazowe i laboratoryjne - regularne badania pomagają w ocenie skuteczności leczenia oraz w wykrywaniu ewentualnych powikłań.
  • Leczenie chirurgiczne - przeszczep wątroby - w przypadkach ciężkiego uszkodzenia wątroby lub gdy inne metody leczenia są niewystarczające, przeszczep wątroby może być rozważany. Przeszczep wątroby może być skuteczną opcją, jeśli choroba jest zaawansowana i powoduje poważne uszkodzenia wątroby.
  • Wsparcie dietetyczne i edukacja:
    • Poradnictwo dietetyczne - współpraca z dietetykiem może pomóc w opracowaniu planu żywieniowego, który ograniczy spożycie miedzi i wspiera ogólne zdrowie pacjenta.
    • Edukacja pacjenta - edukowanie pacjenta na temat choroby, strategii zarządzania i znaczenia przestrzegania zaleceń terapeutycznych jest kluczowe dla skutecznego leczenia.

Leczenie choroby Wilsona wymaga ścisłej współpracy z zespołem medycznym i dostosowywania terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Źródła: